Diciamos que o principal problema do Sevilla na súa eliminatoria ante o Braga sería infravolar o verdadeiro potencial do seu rival. Non sei se efectivamente o infravalorou ou non, pero o equipo de Domingos Paciência demostrou sobradamente que é un equipo de primeiro nivel e que, con motivo, lle roubou a praza champions a Porto e Sporting Lisboa, e lle disputou a Liga ata a última xornada ao Benfica. O principal mérito do equipo minhoto é que sempre, sempre, independentemente do rival, procura a vitoria, e finalmente o máis normal é que acabe por conquerila. Iso non quere dicir que esteamos a falar dun equipo temerario. O Sp.Braga é especialmente ordenado, cunha defensa veterana e eficaz e dous mediocentros de sacrificio constante e calidade para sacar o balón ( o capitán Vandinho e a nova incorporación Leandro Salino, quen xa demostrara o seu nivel no Nacional de Madeira). Arriba, ademais, conta con homes rápidos e intelixentes (Alan, Paulo Cesar, Matheus) que procuran seguido o desborde ou as costas da defensa. Se a iso lle engadimos un aproveitamento metódico das xogadas de estratexia, raro resulta que o Braga non faga cando menos un gol por partido.
En Braga ven o soño da fase de grupos da Champions un pouquiño máis cerca que onte. Con todo, será moi difícil manter o tipo ante un Sevilla que sendo superior, pasou polo AXA Stadium coma un equipo pequeno confiado ao talento do seu único xogador desequilibrante: Jesús Navas.
Boa falta fai a chegada de Morel Rodríguez a Riazor, despois de ver o partido do Dépor este serán en El Pireo ante Olympiakos. E é que na primeira parte do partido o veterano extremo dinamarqués Rommedahl fixo estragos pola banda cuberta polo canteirán Seoane, a quen obviamente non se lle pode reprochar nada habida conta a súa escasa experiencia e que ten que xogar a perna cambiada. A candidez defensiva do Dépor no primeiro tempo foi preocupante, tanto á hora de tapar as bandas como de tapar posicións de disparo. Con todo, discúlpase polo momento de temporada no que estamos e porque, a verdade, estamos completando unha pretemporada coa porta cáseque a cero. O problema é que a cero está tamén a contraria a maior parte das veces. Parece que o obxectivo principal de Lotina é a rapidez na transición defensa ataque procurando a velocidade de Guardado, Saúl Riki e a calidade na condución de Domínguez, pero polo momento ao equipo cústalle saír con velocidade dende atrás. Do mesmo xeito, o xogo de ataque máis elaborado está espeso aínda, malia que con Rubén Pérez atopouse un centrocampista con criterio para xogar en curto e en longo. No segundo tempo o Dépor pechou as vías de auga na súa deensa -axudou tamén a marcha de Rommedahl, e por momentos dominou o partido inda que sen verdadeira profundidade. Falta dinamita arriba e unha maior dose de mala hostia. Con todo resultou interesante a entrada no campo de Desmarets, ao que se lle intúe polivalencia e chegada a gol. A outra nota destacable do partido foi a boa actuación de Manu con paradas notables ante un Olympiakos que foi algo mellor co Dépor, se ben o empate foi un xusto resultado.
Comezou a Liga portuguesa coa confirmación da candidatura ao título, un ano máis, do Sporting Braga, novo lider despois de gañarlle por 3-1 na xornada inaugural ao recén ascendido Portimonense. O equipo minhoto afronta, talvez, a campaña máis importante da súa historia. O ambicioso proxecto de António Salvador,que quere converter o seu clube no cuarto grande de Portugal, vai máis rápido do agardado. A época pasada apenas un brillante Benfica, na última xornada, afastou o Sporting do título. Con todo, o clube gañou o dereito a estar nas previas da Champions. Despois de eliminar brillantemente ao Celtic de Glasgow na primeira das finais, agarda o Sevilla para conseguir o pase definitivo á fase de grupos. Semella un rival demasiado duro para os disciplinados xogadores de Domingos Paciência. Con todo, a súa principal arma secreta debe ser aproveitar a tradicional infravaloración, cando non desprezo, dos clubes españois respecto dos rivais portugueses. Se o Sevilla pensa que vai ser fácil, sufrirá arreo.
O Porto tamén comezou con vitoria (0-1 no campo do Naval) no debú ligueiro cos dragoes de André Villas-Boas, un rapaz de apenas 32 anos que foi edificando o seu prestixio a partir de sete anos como colaborador de Mourinho. Para iso conta cun equipo de primeirísimo nível ao que se engade Joao Moutinho, todo un símbolo do Sporting que abandona Alvalade farto dos contínuos bandazos no institucional e deportivo do seu vello equipo. O Porto mantén probablemente o mellor plantel de Portugal -malia a marcha de Bruno Alves ao Zénit de San Petersburgo-, e resulta aparentemenete temible se algunhas das súas estrelas, nomeadamente Hulk, gozan da continuidade e regularidade que a época pasada, por diversas razóns, non tiveron.
O campión, o Benfica do Jorge Jesus, que tan brillante temporada fixo o ano pasado, terá que asumir a marcha de dous homes importantes como Ramires e Di María. Non debería perder a frescura do seu xogo pero haberá que ver se o seu plantel algo reducido non acusa a presión de disputar a Champions, un torno demasiado esixente e polo que as aguias devecen despois das últimas ausencias. Polo momento, na estrea ligueira no Estádio da Luz apañaron unha dolorosa derrota ante a Acadêmica de Coimbra (1-2), despois deste auténtico golazo no desconto do brasileiro Laionel.
O Sporting de Lisboa parece que non dá saído da dinámica negativa da última temporada. No seu debú ligueiro colleitou unha triste derrota (1-0) no campo do Paços de Ferreira. Que a marcha de Moutinho fora suplida coa chegada do veterano e decadente Maniche, é ben ilustrativa da falta de rumo que dende hai un par de anos caracteriza ao club de Alvalade.
A dous días para que comece o XIX Mundial de fútbol da Historia, o primeiro que se disputará en África, retomo este blog para facer un seguimento diario da competición.
O de Sudáfrica será un Mundial especial. Por vez primeira teremos a oportunidade de ver nunha gran competición a Leo Messi. Chégalle a hora de demostrar que a súa grandeza, demostrada cada día co Barça, non mingua ao vestir a albiceleste, como se lle criticou ata agora do outro lado do Atlántico. Non hai dúbida de que Leo é na actualidade o mellor xogador do planeta pero para entrar no couto reservado aos máis grandes da Historia; isto é, Di Stéfano, Pelé, Cruyff ou Maradona, terá que empezar a demostrar o seu liderato sobre a súa selección, que ademais ten equipo talentoso abondo para disputar o título. Non lle vai faltar bo mentor. Maradona chega á competición que viu os seus momentos de maior gloria (México 86) e tamén de maior fracaso (EEUU 94), inda que desta volta como técnico. Para algúns, darlle a dirección do equipo a Diego é unha grande ousadía, dada a escasa experiencia como adestrador no fútbol de alta competición e o seu carácter non especialmente equilibrado, que se exemplificou perfectamente co mítico A mamarla! despois da agónica clasificación conseguida hai uns meses. Porén, Maradona é un mito que está por riba deste tipo de consideracións terreais. Seguro que a súa autoridade sobre os xogadores ten máis de divino que de humano, que saberá premer perfectamente as teclas para motivar aos seus nunha competición destas características e que a actuación do seu equipo non terá termo medio: só poderá definirse ben mediante a palabra gloria ou ben mediante a palabra fracaso. A esaxerada atención mediática que Maradona atrae sobre a súa persoa pode liberar dun exceso de presión a Messi. Arxentina é, por suposto, unha das favoritas, inda que non necesariamente o mellor dos 32 equipos en xogo. Ten unha dianteira brillante: con Messi, Agüero, Tévez, Higuaín... se ben non lle sobra tanto talento no resto das liñas. No centro do campo, de feito, asumirá a comandancia o veteranísimo Verón, que despois da súa volta triunfal ao fútbol arxentino -Estudiantes de la Plata- recuperou o protagonismo coa súa selección.
Cando se fala de favoritas aparece por suposto Brasil. Adestrada por Dunga, o que fora compañeiro no mediocentro de Mauro Silva na Brasil campioa en Estados Unidos 94, recupera precisamente o espírito daquel equipo dirixido por Carlos Alberto Parreira. Brasil foxe desta volta da súa versión máis brillante, do tradicional jogo bonito, e confíase antes que nada ao rigor táctico e á fortaleza no centro do campo. Non lle faltan as grandes estrelas, se ben todas elas están baixa sospeita tras unha triste temporada nos seus respectivos clubes: Robinho no Manchester City, Kaká no Real Madrid ou Luis Fabiano no Sevilla. Con todo, Brasil é un grande equipo, cun dos mellores gardarredes da competición: Julio Cesar, unha sólida defensa na que, como é habitual os laterais terán un papel fundamental á hora de incorporarse ao ataque, e un sólido centro do campo, para o que Dunga chamou a vellas glorias que xa teñen algún mundial no seu palmarés como Gilberto Silva ou Kleberson. Kaká, Robinho ou Luis Fabiano representan o talento e o desequilibrio dos homes de arriba. Con todo, parecen temperamentos fráxiles capaces de agocharse cando o vento non vén de cara. Imos ver se a Dunga lle chegará co que ten, pois neste Mundial 2010 parece que hai un pouco máis de concurrencia que no de fai 16 anos.
Do resto das seleccións americanas cómpre salientar as dúas que completan, xunto con Francia e a anfitrioa Sudáfrica, un dos grupos máis igualados da primeira fase: Uruguai e México. A selección charrúa presenta unha dupla temible arriba con Diego Forlán e o gran Luis Suárez, máximo goleador da Liga Holandesa co Ajax de Amsterdam. Se Uruguai é capaz de armar un equipo rochoso en defensa aumentarán exponencialmente as súas posibilidades de pasar a oitavos, habida conta de que non necesitarán demasiado para facer gol. Canto a México, dirixida por Javier Aguirre, é coma sempre unha incógnita. Ao estar encadrada da Concacaf, á tricolor fáltanlle partidos para se medir a seleccións do seu nível entre Mundial e Mundial. Non lles faltan xogadores talentosos. O noso Guardado parece que comezará dende o banco. Non así Cuauhtémoc Blanco, quen parece parece permanecer no equipo dende a era precolombina. México pode deslumbrar ou pasar sen pena nin gloria. O primeiro partido, o inaugural ante Sudáfrica, determinará posiblemente as súas posibilidades reais na competición.
Espectacular unha vez máis o Dépor, que a estas alturas da temporada demostrou xa unha fiabilidade tal que fai que afrontemos cada partido, independentemente das circunstancias, carregados de optimismo. O de onte parecía fácil, a priori, ante un rival afundido nos postos baixos da táboa e nun estadio no que sempre pescamos algún puntiño. Pero sería soberbio pensar que para un plantel como o Dépor existe algún partido fácil a priori. Non foi este, de feito, o mellor partido dos que ofreceu o Dépor a domicilio esta temporada. Mantíñase a solidez defensiva é certo, pero na saída cara a porta contraria eramos absolutamente inofensivos, incapaces de elaborar unha xogada que merecese tal nome. Mais todo mudou despois da lesión de Lassad. O marsellés, que pasara inadvetido polo xogo, volveu acusar un problema muscular e no seu lugar entrou Andrés Guardado, que empezara o partido no banco despois dos seus problemas gripais ao longo da semana. E Guardado é unha peza fundamental para comprender a excelente xeira de resultados do equipo dende que empezara a temporada. O seu esforzo físico é encomiable, ten unha inmensa calidade e, sobre todo, é o socio ideal de Filipe, a estas alturas o mellor lateral esquerdo da Liga e un dos mellores de Europa. Con Guardado a banda esquerda do Dépor converteuse nunha autoestrada pola que se comezou a xerar perigo e anular a pouca pegada dos cántabros. Despois de varios intentos, foi pola esquerda que se xerou o gol. Asistencia de Filipe a Guardado, centro do de Jalisco, deixada de Riki e gol de Lopo, que por alí andaba pois todo viña dun lanzamento de córner. Parecía que xa se conseguira o máis complicado, pero desta volta tamén se aliou con nós a sorte, pois o Racing errou a única oportunidade clara da que dispuxo. Colsa, con diferencia o mellor dos seus, chatouse só diante de Aranzubia despois dunha grande asistencia do ex do Dépor Xisco e bateulle contra o pao. Tres puntos máis e cada vez o equipo máis seguro e confiado no seu sistema de xogo. Agora visita Riazor o Barça. Non podemos pecar do que non somos, polo tanto ben sabido é que será difícil sacar sequera un punto. O importante é que non se perda a ilusión por sumar os tres.
Noite de clásicos en Europa. O primeiro o sábado no novo Alvalade, o clásico lisboeta entre o Sporting e o Benfica. Facía tempo que non había tanta diferenza entre os dous equipos: no xogo e na clasificación. Pero o Sporting xa tomou medidas e mudou de técnico. Carlos Carvalhal ocúpase agora do banco sportinguista. Carvalhal fora o único capaz esta temporada de sacar algo de petroleo do Estádio da Luz. Na xornada inaugural acalmara a euforia benfiquista cun empate co seu Marítimo de Funchal, grazas, sobre todo, á grande actuación do gardarredes Pessanha. Desta volta, colleitou outro empate, pero o máis importante é que o Sporting parece coller un novo feitío. No canto do losango (rombo) do Paulo Bento, aposta por unha tripleta de mediocampistas traballadores e de calidade -Miguel Veloso, Moutinho e Adrien Silva e tres homes avanzados: Vukcevic, Matías Fernández e Liedson. O novo dispositivo táctico valeulle para se impór na loita no centro do campo, inda que logo lle faltase maldade arriba. Todo o perigo chegou da loita en solitario de Liedson que desesperou a un inocente Sidnei, que fracasou no seu intento de substituír ao gran Luisao. O Benfica, pola contra, estivo lonxe da súa imaxe habitual na Liga. Con todo, chegou puntualmente á area contraria con relativo perigo grazas, sobre todo, ás incorporacións de Ramires por banda dereita e á mobilidade de Saviola en ataque, que contrastaron coa pouca participación de Di María pola esquerda, a improdutividade dun Cardozo que non cheirou bola e á nula achega de Aimar entre liñas. Empate xusto, en definitiva, nun partido aburrido, no que o Sporting demostrou certa mellora e ao Benfica faltoulle a grandeza do que realmnete aspira polo título.
No clásico do fútbol español,no Camp Nou, entre Barça e Real Madrid, máis igualdade da prevista. O Real Madrid teceu un dispositivo táctico interesante, sobre todo no primeiro tempo, que non lle permitiu ao Barcelona xogar con comodidade. Ao mesmo tempo, soubo crear puntualmente ocasións claras á contra grazas á mobilidade de Kaká e Ronaldo. Por fortuna para os cataláns Víctor Valdés demostrou que está á altura da esixencia dun equipo como o Barça e evitou cunha grande parada o gol do de Madeira. No segundo tempo, non mudou demasiado o guión ata que Guardiola retirou a un triste Henry e deulle entrada no campo a Ibrahimovic. No único centro medido de Alves en todo o partido, o sueco desnivelou o marcador cun soberbio zurdazo. Co resultado en contra e malia a superioridade numérica tras a expulsión de Busquets, o Madrid non soubou mudar de estilo de xogo e apenas puido facerlle cóxegas ao Barça, en boa medida polo escaso protagonismo, unha vez máis, do home que ten que dirixir o centro do campo madridista: Xabi Alonso, un dos grandes fiascos da temporada. O Barcelona recupera o liderato se ben desta volta os protagonistas non foron Xavi, Iniesta e Messi, senón dous colosos na defensa Piqué e Puyol.
En Inglaterra tamén se xogaron dous clásicos apaixonantes: en Liverpool, derbi entre o Everton e o Liverpool, dous equipos en horas baixas. Vitoria para os de Rafa Benítez nun partido igualado e con máis emoción que fútbol no que desnivelou a pegada dos reds. Mentres, en Londres, o Chelsea demostrou que é, con diferencia o equipo máis sólido da premier e non lle deu opcións a un Arsenal que, coma sempre, empeza moi ben as temporadas pero que non ten talla competitiva abonda para loitar polo título.
Bari, a capital da Apulia, no calcaño da Península Itálica, deitada fronte o Adriático, ese camiño. Fundada polos peucezios, floreceu no tempo dos romanos, que intuíron a súa excelente ubicación para o comercio con Oriente. 320.000 habitantes que gozan dunha excelente oferta cultural, con 13 teatros e 16 museos. Berce de italianos senlleiros como o gran Domenico Modugno.
Nas labirínticas rúas do casco vello de Bari, naceron tamén deportistas insignes. Sobre todos salienta un nome, un dos futbolistas máis talentosos e controvertidos dos últimos anos: o grande Antonio Cassano. Con 15 anos un ollador do AS Bari descubriuno facendo cen mil diabluras nas rúas dun dos barrios máis perigosos da cidade. Tardou dous anos en debutar na Liga. O seu primeiro gol, no seu segundo partido no Calcio, foi esta marabilla na que lle saca as cores aos daquela defensores do Inter de Milan Laurent Blanc e Christian Panucci.
Axiña todos o queren. Finalmente é a Roma a que paga 30 millóns de euros por el. Alí encóntrase con outro grande inimitable: Francesco Totti, e con Fabio Capello. Inda que moitos insistan no contrario, Capello, que mamou de Helenio Herrera nos seus tempos de xogador da Roma, sabe un mundo de fútbol e soubo explotar ao máximo as condicións deste rapazolo cun talento descomunal pero que, tamén, estaba como unha caldereta. Velaquí unha escolma dos seus mellores goles.
Cassano tórnase moi popular polo seu fútbol máis tamén polas súas paridas dentro e fóra do campo, que reciben o nome de cassanettes. Neses tempos de parcería con Totti, os dous enténdense de marabilla no campo e tamén fóra, non en balde Totti é tamén coñecido polos chistes de Totti, que serían o equivalente italiano dos chistes de Fernando Morán ou, máis recentemente, de Lepe.
En 2004, Capello marcha para a Juve e os seus sucesores: Rudi Völler e Spalletti, non acaban de entender o humor de ´Talentino'. Comeza a desaparecer das convocatorias do seu equipo ata que o Real Madrid de Florentino Pérez peta na súa porta. Chega no mercado invernal ao equipo dirixido daquela polo carismático López Caro. Cassano chega, como dicilo, un pouquiño fondón.
Coa nova temporada parece que volven abrirse as portas do ceo para Antonio. Chega a Madrid Fabio Capello, o seu mentor. Pero que punki non se acaba cagando nos seus mentores!!! O desencontro era inevitable. Dise que Cassano insulta ao técnico por non poñelo contra o Nástic de Tarragona ("es máis falso que o diñeiro do monopoly"), e logo vense estas imaxes nas que o showman de Bari fai unha lucida imitación do xefe.
Nos últimos tempos as cousas vanlle mellor a Antonio. De volta a Italia, enrolouse nas ringleiras da Sampdoria de Xénova, e dende entón é un dos mellores xogadores da súa Liga, o que lle valeu a convocatoria para a Euro 2008 na que foi dos mellores do seu equipo. Na Samp están encantados e mesmo soñan coa Champions. Iso non quere dicir que Cassano perdera o seu xenio. Neste Sampdoria Torino, é expulsado, tíralle a camisola ao árbitro á cara e emprázao para se veren logo fóra
Con 27 anos Antonio vén de anunciar que se casa!!! Con esta fermosa xogadora de waterpolo: Carolina Marcialis
A última pareceume xenial. Cassano vén de publicar o seu segundo libro. Despois da autobiografía Dico tutto, presenta agora Le mattine non servono a niente (As mañás non lle valen a ninguén), que recupera un xénero propio da antiquísima cultura clásica mediterranea: os aforismos. A obra consiste en 365 aforismos, un por día. Algúns dos mellores:
Aforismo 293. "Son o primeiro que escribiu máis libros dos que leu"
Aforismo 343. "Non sexas impulsivo. Fai coma min. Antes de explotar, conta sempre ata un"
Aforismo 156. "A boa vontade é fundamental. Eu decidín primeiro facer as paces con Del Neri sen saber de que diaños estaba falando"
Aforismo 317. "No Calcio ninguén di a verdade. Só eu e uns poucos máis. Nunca convén, pero que lles dean!
Aforismo 194. "A miña nai está tan afeita a que a insulten os tiffosi rivais que cando non o fan cáseque lle senta mal. Séntese ignorada"
Aforismo 299. "Ser un pailán significa ser perfecto, saber vivir na riqueza e na pobreza, falar con xente honrada ou con delincuentes: na práctica, vivir tantas vidas coma min"
Aforismo 319. "Se berra, xesticula, vive na rúa e non se resiste a darlle patadas a un balón, tal vez, non sei, pero pode que vostede nacera na vella Bari"
Diciamos que o principal problema do Sevilla na súa eliminatoria ante o Braga sería infravolar o verdadeiro potencial do seu rival. Non sei se efectivamente o infravalorou ou non, pero o equipo de Domingos Paciência demostrou sobradamente que é un equipo de primeiro nivel e que, con motivo, lle roubou a praza champions a Porto e Sporting Lisboa, e lle disputou a Liga ata a última xornada ao Benfica. O principal mérito do equipo minhoto é que sempre, sempre, independentemente do rival, procura a vitoria, e finalmente o máis normal é que acabe por conquerila. Iso non quere dicir que esteamos a falar dun equipo temerario. O Sp.Braga é especialmente ordenado, cunha defensa veterana e eficaz e dous mediocentros de sacrificio constante e calidade para sacar o balón ( o capitán Vandinho e a nova incorporación Leandro Salino, quen xa demostrara o seu nivel no Nacional de Madeira). Arriba, ademais, conta con homes rápidos e intelixentes (Alan, Paulo Cesar, Matheus) que procuran seguido o desborde ou as costas da defensa. Se a iso lle engadimos un aproveitamento metódico das xogadas de estratexia, raro resulta que o Braga non faga cando menos un gol por partido. 
