DOS EQUIPOS DO LESTE

Nos últimos anos o fútbol dos países do Leste, máis en particular o ruso e o ucraniano, vén demostrado unha mellora do seu nível competitivo. Só hai que reparar no palmarés da UEFA dos últimos anos para comprobar como tres dos cinco últimos campións eran clubes do antigo bloco comnista: o CSKA de Gazzaev en 2005, o Zénit de Advocaat en 2008 e o Shakhtar Donetsk de Lucescu en 2009. A principal razón, non hai dúbida, é o aumento espectacular do investimento económico dos presidentes destes clubes, a súa maioría oligarcas enriquecidos no proceso de privatización económica que seguiu á caída do comunismo. Dende entón, á liga rusa e ucraniana, marcharon atraídos polo diñeiro moitas das principais promesas do fútbol sudamericano, as principais estrelas dos países ex-comunistas e algúns xogadores da Europa occidental, ben no comezo do declive das súas carrreiras, ben no inicio da súa ascensión atraídos polos cartos, a aventura e a posibilidade de mostrarse no escaparate das principais competicións europeas. É por iso que sorprende a tendenza da maioría da xente do fútbol en subestimar aínda hoxe o verdadeiro potencial destes clubes. Onte, todo o mundo insistía en considerar un fiasco o empate do Inter no campo do campión da Liga Rusa. Sen obviar que o equipo de Mourinho era, evidentemente, favorito, e que o xogo desenvolvido foi efectivamente decepcionante, a ninguén se lle podía escapar que o partido era difícil. Hai que pensar que o campión da Liga Rusa, inda que descoñecido, foi mellor na súa competición que clubes co potencial e os xogadores do CSKA de Moscova, o Zénit de San Petersburgo ou o Dinamo de Moscova. Algo terán! E claro que teñen: xogadores rusos internacionais como Semak, grandes crack provintes de Sudamérica como Domínguez ou Noboa, promesas como César Navas... O Rubin, que adestra esa rara avis do fútbol internacional que é o Kurban Berdiyev, de nacionalidade turkmena e seguido a debullar as doas dun rosario rancio de madeira, mereceu a vitoria onte pola súa agresividade ante un Inter que pagou a lentitude dos seus dous centrais e o carácter imprevisible de Ballotelli. Finalmente pódese dar cun canto nos dentes co empate. O ínter non está nun bo momento, non hai dúbida, e os críticos de Mourinho xa andan a afiar os coitelos. Mal farían en dar por morto ao que probablemente é un dos mellores adestradores dos últimos tempos e que sabe mellor que ninguén que tegras premer para corrixir os desequilibrios dos seus equipos.

No mesmo grupo o Barcelona recibía ao Dinamo de Kiev. Tamén todo o mundo imaxinou dende o principio que sería todo cuestión de coser e cantar, esquecendo que o Dinamo de Kiev, alén de ser un dos grandes da historia do fútbol europeu, é un equipo cun plantel espectacular, campión da súa liga e semifinalista da pasada UEFA, inda que o único que parecía chamar a atención era a volta de Shevchenko ao Camp Nou. O Barça gañou porque gaña sempre, porque é un equipazo e ten a Messi e Xavi que son os mellores xogadores a día de hoxe no mundo, e a Iniesta aínda renqueante, e a Ibrahimovic que no Barça vai aumentar aínda máis a súa considerción no mundo do fútbol, e o resto... Pero o Dinamo mostrouse equipo para terlle moito respecto. Serio, disciplinado e moi talentoso con Shevchenko, é certo, máis tamén con Milevskiy, un xogador que de non ser polo aumento de capital dos clubes ucranianos do que xa falamos, estaría nun grande do fútbol europeu, e Aliyev que onte non xogou, e o prometedor Iarmolenko, e o porteirazo Shovkovskiy, e Vukojevic, e Almeida... En fin, que xa hai uns anos que ao fútbol ruso e ucraniano hai que miralo con outros ollos.

Tamén por non saber valorar en exceso o verdadeiro potencial do seu rival, o Atlético levou unha cura de humildade a pasada época ante o Porto. Pensaron que por enfrontarse a un rival dunha liga "menor" eran favoritos e deixáronse levar pola euroria, esquecendo que o Porto é un dos poucos equipos europeus que nos últimos dez anos pode presumir de ter gañado un título da Champions, outro da Uefa e de pasar un ano si e outro tamén a fase de grupos da Champions. Hulk, Meireles, Bruno Alves e compañía arrasaron o Calderón. Hoxe o Atlético e o Porto vólvense encontrar en Champions. Os de Abel xa non creo que subestimen o rival, sobre todo, porque o seu presente é certamente descorazonador. Desta volta, haberá que ver se non é o Porto o que peca de soberbia. Con todo, quero mostrar aquí o meu desexo de que gañe o Porto, non por que lle teña especial antipatía ao Atlético, simplemente porque son de aí ao lado, dunha cidade á que vou con frecuencia e na que teño moitos amigos, porque xogan mellor ao fútbol e porque, que diaños, estou farto de que en Galiza se apoie descaradamente aos clubes españois cando se enfrontan aos portugueses, como se tivese eu que ter máis aprezo por uns que están a 600 kilómetros da casa que por outros que están a 250 e falan o meu idioma. Chamaranme algúns nacionalista e non me importa pero, por moitas voltas que lle dea, máis nacionalistas parécenme os outros.

En todo caso, o único galego da Champions xogou hoxe e marcou un golazo. Seguiremos vendo a Nacho Novo pola tele en tanto parece que non volve a selección galega.

AS POSIBILIDADES DO CITY

Despois de ver onte a vitoria do Manchester City ante o West Ham no último partido da sétima xornada da Premier, poucas dúbidas me quedan de que o equipo de Mark Hughes é un dos principais candidatos, se non o principal, para o título. A base de talonario, os xeques árabes acabaron argallando un plantel completísimo, sólido en todas as liñas e con xogadores de inmenso talento. Especial admiración a que teño por Carlitos Tévez, un dianteiro espectacular que ofreceu un rendemento de quitarse o chapeu en todos os clubes polos que pasou durante a súa peculiar carreira futbolística, pasando por Boca, logo polo Corinthians brasileiro, e máis tarde, xa en Inglaterra, por West Ham, no que é todo un ídolo dende que fai catro temporadas salvase dun descenso anunciado ao equipo londinense, con actuacións simplemente memorables dende a súa chegada no mercado de inverno acompañado polo seu compañeiro de aventuras Mascherano; Manchester United, onde non desmereceu ante a competencia de Rooney, Ronaldo ou Berbatov, e finalmente, inda en Manchester, o City. Goleador impenitente, a súa inmensa calidade e, sobre, todo, o seu constante sacrificio a favor do equipo, fan que a súa presenza en calquera plantel sexa impagable por canto ademais fai moito mellores aos seus compañeiros. Este ano o seu compañeiro no ataque é outro fóra de serie, Enmanuel Adebayor, outro dos dianteiros máis completos do fútbol actual. A súa calidade, velocidade, potencia e intelixencia son unha ameaza constante para calquera equipo e a súa carreira vai dar un salto adiante despois dunha xeira nun Arsenal que, ao meu entender, con todo o mérito que ten Wenger, é un equipo empantanado nun estilo de xogo tan bonito como improdutivo- sendo consciente de que tal afirmación está irremediablemente condenada ao debate apaixonado-. Queda falar aínda de Bellamy ou Wright Phillips, rápidos, agresivos, goleadores e asistentes xeniais, do irregular e desequilibrante Robinho, do recuperado Santa Cruz... No centro do campo o City ten outros dous figuras: Gareth Barry, centrocampista perfecto, sempre sabedor de cal é a xogada máis acaída, e xunto a el Stephen Ireland, talentoso e chegador compulsivo, que inda non ten todo o recoñecemento que merece. Vén de recuperarse aínda agora dunha lesión o incansable Michael Johnson, unha das grandes promesas das illas, como Micah Richards, o intresante central/lateral dereito internacional con Capello. Atrás chamou a atención a chegada de Kolo Touré, emblema do Arsenal nos últimos anos. Central completo, rápido e con criterio na saída do balón, o seu carácter é un valor engadido para un equipo que se pretende campión. Un bo acompañante para os prometedores inda que irregulares Kompany, Onuoha ou Joleon Lescott. Shay Given, por último, é porteiro de grantías. A principal dúbida é saber da capacidade de Hughes para dar o gran salto. Polo momento as sensacións son francamente boas.

Á hora de falar doutros candidatos non sería prudente descartar, obviamente, o sempre competitivo Chelsea, dun resultadismo demoledor, e ao Manchester, que malia as notables baixas desta temporada, que será difícil que non acuse, segue metendo medo. Canto ao Liverpool, parece ter dado un pequeno paso cara adiante. É un equipo sólido e moi ben traballado, inda que con pouca profundidade de banco e parece que dependente en exceso do acerto de Torres quen, de todos modos, anda como unha moto. Haberá que ver tamén como se acopla o talentoso italiano Alberto Aquilani, chamado a ser o substituto de Xabi Alonso. Tamén será interesante ver a campaña do Aston Villa, que da man de Martin O´Neill segue medrando tempada tras tempada. Equipo especialmente consistente e co contrataque máis letal da Liga, alegraríame que por fin fose capaz de entrar entre os catro primeiros. No Arsenal, xa dixen, non teñ especial fe dende fai tempo.

SUFRINDO TAMÉN PRESTA

O partido foiche bo. No primeiro tempo o Dépor saíu coa intensidade que reclamaba Lotina, presionando arriba, movendo o balón con rapidez, procurando as bandas, con Lopo e Colotto impecables atrás. Logo chegou a falta sobre Filipe e o Jucatazo impresionante, o segundo consecutivo, de execución impecable, malia a boa esticada do Diego López. Co 1-0 o Dépor non achantou, malia a lesión posterior de Juca, o partido de Sergio e Antonio Tomás foi de nota. Só faltou, talvez, que Adrián e Lassad estiveran un pouquiño máis rápidos, un pouquiño máis intensos.... De todos modos hai que entender que non están aínda recuperados de todo dos seus problemas físicos, polo que habería tamén que pregarlles aos de tribuna que non sexan de apupo tan rápido. Que se algo temos que ter este ano todos: xogadores directiva, técnicos, afición, xornalistas... todos, é paciencia. Non debemos esquecer que onte enfrentábamonos a un equipazo: o Vila Real, inzado de xogadores de calidade e que agradeceu o retorno de Marcos Senna ao once inicial. Valverde lamentou que como nas catro xornadas previas, o seu equipo tardara tanto en meterse no partido. Soubémolo aproveitar, inda que con moito sufrimento, porque a partir do segundo tempo non houbo máis dono da pelota que o equipo amarelo. Con todo, o desbaldimento físico dos nosos xogadores foi notable. Mención aparte merece Andrés Guardado, absolutamente incansable. Por veces a súa entrega foi conmovedora, e inda que ás veces lamantemos que o xogador non ofreza algo máis do que ofreceu ata agora, hai que quitarse o chapeu ante o derroche físico que onte fixo en beneficio do equipo. Do mesmo xeito foi salientable o traballo físico e táctico de Sergio e Antonio Tomás, os primeiros en achicar ante a ofensiva levantina. Manuel Pablo demostrou que a veteranía é un grao, e Filipe que o talento é un don. Mentres que Aranzubia, ás veces timorato nas saídas, estivo pletórico de reflexos, salvando un gol imposible. En calquera momento o Vila Real podía empatar e, como ben dixo Lotina na rolda de prensa, a sensación do equipo seguiría sendo positiva, pero nos ultimos vinte minutos, acougou un anaco a ofensiva contraria, cando amosamos as gadoupas do contrataque, con Valerón debullando xogadas xeniais a contagotas e Riki demostrando que anda picado e que é o dianteiro máis en forma do equipo. O árbitro quixo amargarnos o partido pitando unha falta de saque de Aranzubia que ben nos puido causar un disgusto. Éche incomprensible o criterio polo que os árbitros, de vez en cado, lles dá por pitar este tipo de xogadas. Vimos en Riazor unha chea de equipos perdendo o tempo descaradamente e nunca se lles sancionou por iso. A nós xa nos pitaron dous libres indirectos en contra por xogadas absurdas nos últimos meses: o de onte e o da pasada tempada na Rosaleda. Mais finalmente, a cousa saíu ben e sumamos tres puntos que nos poñen de quintos na tabela. Remata o primeiro mes de competición e a valoración non pode ser máis que positiva. En cinco partidos levamos máis da metade de puntos dos que levabamos ao remate da primeira volta de fai dúas campañas. Entrementres a nosa eficacia de cara á porta contraria é realmente esperanzadora. Onte sumamos un gol máis malia que o número de ocasións a favor non foi especialmente elevado. Levamos xa cinco partidos seguidos marcando. Fantástico! Na rolda de prensa posterior ao partido un xornalista peculiar, inda que entrañable, cuestionoulle a Lotina o feito de que defendamos os corners con todos os xogadores no canto de deixar algún home adiante para que leve un par de contrarios con el. Lotina respondeu como non pode ser doutra maneira: ti tes o carné de adestrador´? É certo, de fútbol todos podemos falar, pero deixemos o maestro inda que sexa un burro.

NON PASOU NADA RARO

O acontecido nos partidos de onte da quinta xornada de Liga vén demostrar un pouquiño o que xa falamos nestes días neste blog aínda acabado de nacer. O Real Madrid e o Barcelona andan, como era de esperar, sobrados. Non necesitan facer grandes exhibicións para gañar con comodidade. Exemplo evidente o de onte no Bernabeu onde o Tenerife fixo un dignísimo partido, presionando moi arriba e mesmo levando a iniciativa do xogo, creando ocasións polo centro e polas dúas bandas, cunha gran mobilidade dos seus homes de arriba. O público do Bernabeu apupou en varias ocasións a pouca iniciativa do seu equipo de galácticos, incapaz de ter a posesión do balón e no que Xabi Alonso pasou totalmente desapercibido. Os canarios tiveron máis posesión do balón e oportunidades de gol, pero faltoulles a calidade no remate que distingue os equipos que aspiran a un título ds que xogan pola permanencia. Ao Madrid, en cambio, abondoulle con momentos illados de inspiración das súas estrelas para marcar un 3-0 que dá a entender un partido máis cómodo do que en realidade foi. Benzema mostrou por fin a súa mellor versión, con dous goles diferentes nos que demostrou o seu instinto e perseverancia. O terceiro foi un excelente disparo de Kaká dende a frontal ante o que nada puido facer o porriñés Sergio Aragoneses, que, con todo, e malia a pouca chicha do Madrid onte, tivo unha actuación destacada cunhas cantas grandes paradas. O Barcelona non foi tampouco, o equipazo de costume. Custoulle entrar no partido ante un Málaga que lle achuchou moi arriba e procurou tapar sempre as liñas de pase a Xavi. Os andaluces tiveron mesmo unha boa oportunidade para se adiantaren no marcador pero ao nixeriano Obinna fíxoselle de noite cando encaraba nun un contra un a Víctor Valdés. Na área contraria, a defensa do Málaga, especialmente Welligton, aplicábase con dureza inusitada, ás veces rozando os límites do regulamento. Pero por moito que se lle free ao Barça é moi difícil evitar unha media ducia de pases ás costas dos defensas. Nun destes, Ibrahimovic parou co peito e bateu brillantemente a Munúa. O sueco, que entrou no primeiro tempo por un Henry con problemas físicos, vai a gol por partido Co marcador a favor os de Guardiola xogaron con maior comodidade, marcaron un máis e máis que poderían ter metido ante un Málaga ordenado pero pouco ameazador.

Advertiamos o mércores que se algún equipo podía meterse na loita polo título entre Barça e Madrid é o Sevilla, que parece ter dado un paso á frente este ano. Onte gañoulle con grande autoridade ao Athletic en San Mamés. Marcaron Kanouté, Negredo, Renato e Jesús Navas, nomes que dan idea do verdadeiro alcance do plantel do que dispón Jiménez. Ao Athletic báixalle a quentura despois das tres vitorias seguidas do inicio do curso, con dúas claras derrotas consecutivas. É verdadeiramente curioso o pouco competitivos que viran os equipos de Caparrós cando en frente está o Sevilla.

Do mesmo xeito que reivindicabamos a calidade do plantel andaluz dubidabamos da verdadeira capacidade do Valencia para aspirar ao máis alto. Onte ante o Atlético amosou as súas principais virtudes e defectos. As virtudes son evidentes e teñen que ver coa inmensa calidade e velocidade dos seus homes de arriba. Polo xeral inclúese na lista a Villa, Silva e Mata, pero a estas alturas parece xusto incluír a Pablo Hernández, rápido e moi talentoso que nas tres temporadas que leva na Primeira División xa acumula media ducia de auténticos golazos. Os problemas do Valencia están atrás nunha defensa inmadura -e non porque non xogase onte Maduro-, e nun plantel curto en exceso para aturar unha tempada da esixencia da española. Unha análise non moi diferente da que se pode facer do Atlético, no que a brillantez dos dous avanzados, Agüero e Forlán, non ten que ver co nivel moito máis discreto do resto do plantel.

En Inglaterra destacou a contundente vitoria do Liverpool cun xenial, absolutamente xenial, Fernando Torres, que está nun nivel de inspiración e acerto sen precedentes. Leva cinco goles nas dúas últimas xornadas, goles todos eles rebosantes de instinto e talento. O Liverpool, co seu dianteiro centro en tal grao de inspiración, coa experiencia dun plantel que se coñece de fai tempo, con grandes xogadores e un adestrador intelixente, pode aspirar a todo, malia a alta competitividade da Premier, co Chelsea e o United implacables, e o Manchester City que desbanca o Arsenal do cuarteto de favoritos.

En Portugal, primeiro clásico da tempada entre Porto e Sporting de Lisboa que levaron os tetracampións por 1-0 grazas a un gol temperán de Radamel Falcao. O xogador colombiano, ex de River Plate, e do que moito se falara fai dous anos por un suposto interese do Dépor, está a substituír con brillantez a Lisandro, agora en Lyon. Con todo, o equipo de Jesualdo Ferreira non ten aínda a intensidade da época pasada. Por momentos, O estádio do Dragao amosou o seu descontento pola actitude do equipo que, en ningún momento soubo pechar o xogo malia que no 55 o Sporting quedou con dez por expulsión de Anderson Polga. Raul Meireles non fixo mal partido pero non chega aínda ao nível de excelencia do pasado ano, mentres que Hulk, posiblemente o xogador máis desequilibrante do campionato, é imparable pero intermitente en exceso, e un pouco desquiciante pola súa tendenza a ir ao chan así sente o máis mínimo contacto. O Sporting de Lisboa, malia non ter mala actitude e loitar durante todo o partido mesmo en condicións adversas, non parece ter o empaque dun grande. Cun equipo moi técnico fáltalle, porén, gol, sendo dependente en exceso de Liedson, mentres que en defensa, Anderson Polga e Carriço están a cometer demasiados erros. O caso é que o Sporting está xa a oito puntos do líder, Sporting Braga. Pola súa banda, o Benfica segue acumulando goles, leva xa 20 en apenas seis partidos. No Estádio da Luz son optimistas pois o equipo xoga con fluidez soltura. Hai xogadores abondos con moito talento: Aimar, Saviola, Di María, Cardozo, Coentrao, Ramires... e o gol é o único obxectivo polo que está pensado o sistema de xogo. Queda por ver o rendemento do Benfica ante os grandes.

GRANDE SPORTING BRAGA!

Mentres en Portugal están hoxe de xornada de reflexión ante as eleccións lexislativas de mañá, o Sporting Braga continúa coa súa xeira incrible de partidos gañados. Seis de seis, xa só quedan 28. Onte non o tiñan fácil, no Jose Arcanjo de Olhao, ante un equipo do que xa dixemos que se postula para equipo revelación coa súa manda de rapaces talentosos cedidos do Porto. Mais o Braga, facendo honra ao apelido do seu adestrador tivo paciencia e finalmente sorte e acabou batendo coa vitoria despois dun gol no último suspiro do desconto de Alan. O Sporting leva nos últimos anos intentando converterse no cuarto grande de Portugal. O ano pasado, o equipo armado por Jorge Jesus, fixo un xogo brillante mais acabou quinto, por atrás do Nacional de Madeira, mentres que na UEFA foron eliminados polo PSG despois dunha triste cantada de Eduardo. Este ano tomou as rédeas do equipo Domingos, adestrador pouco experiente que tivo a intelixencia de aproveitar o traballo feito polo seu antecesor e reforzar o plantel cunha chea de xogadores que inda que non son galácticos teñen calidade e experiencia abonda na Liga portuguesa para acrecentar o potencial dun equipo de por si moi interesante. As seis vitorias seguidas teñen o mérito de ter sido conseguidas ante equipos de toda caste, incluíndo xa dous clásicos: Sporting, ao que derrotou en Alvalade, e o todopoderoso Porto, que foi inferior ao Sporting Braga durante todo o partido do pasado sábado no Municipal de Braga. A xeira do Sporting e un sopro de aire fresco nunha Liga na que parece imposible irromper no territorio privativo dos tres grandes. Non parece probable que o equipo de Domingos poida consumar finalmente a grande sorpresa, algo que nos últimos 60 anos só conseguiu o Boavista da 2000-01 con Jaime Pacheco no banco e o gran Erwin Platini Sánchez no campo. O Porto segue sendo o mellor equipo de Portugal, mentres que o Benfica mellorou substancialmente con Jorge Jesus respecto ao errático equipo de Quique Sánchez da época pasada. O que si parece máis probable é que o Braga poida competir polo terceiro posto cun Sporting de Lisboa triste e irregular no comezo da temporada, excesivamente dependente dos goles de Liedson, e cuxos reforzos teñen pinta de resultaren fiascos, Mati Fernández e Angulo especialmente.

Na Coruña agardamos polo Vila Real coa esperanza de non repetir o tropezo do Espanyol. O equipo de Valverde vén tocado, con apenas dous puntos en catro partidos. O ex-técnico de Espanyol e Olimpiakos recoñece que ao Vila Real fáltalle aínda un pouco de todo. Parece claro que ao plantel vaille ser difícil cambiar dun día para outro do estilo tan definido de xogo que propuña Pellegrini ao que trae Valverde na cabeza. Seguro que o txingurri será un bó técnico para o conxunto castellonenco pero vai precisar tempo. Para que o Vila Real non rabuñe algo positivo de Riazor, cómpre antes que nada corrixir as fendas defensivas abertas nas primeiras xornadas. Visto que gol, estrañamente, non falta, haberá que ser máis recios atrás para facer de Riazor o necesario fortín.

Por último, matinando sobre o Manchester United, que perdeu este ano dous dianteiros excepcionais: Tévez e Ronaldo, acordoume que dende o comezo da temporada non vin máis a Federico Macheda, aquel rapaz italiano de 17 anos que na segunda volta converteuse no revulsivo dun United ameazado e coa pólvora mollada. En boa medida, Ferguson débelle un tanto por cento moi elevado do título do ano pasado. Pois ben, parece que inda anda por Manchester, xogando co equipo de reservas que adestra Ole Gunnar Solskjaer. Non sei se será doado para un rapaz co ego que se lle ve a Macheda voltar ao filial despois de atinxir a gloria na época pasada. En todo caso, non creo que Ferguson tarde demasiado en contar outravolta con el.

ENRIQUE CASTRO E DIEGO CASTRO

Onte pechouse a cuarta xornada da Liga cun partido gris entre o Sporting e o Zaragoza. Con todo, pódense rescatar algunhas cousas do encontro. A primeira, o emotivo cumpleaños feliz que lle dedicou o Molinón a Enrique Castro 'Quini', ese mítico dianteiro que onte fixo 60 anos dunha vida intensa, marcada polo éxito futbolístico e por desgrazas persoais como aquel secuestro, xa bastante esquecido, pero que fora todo un acontecemento na España dos 80; a tráxica morte do seu irmán Castro, que fora tamén xogador, porteiro, do Sporting; e unha grave enfermidade da que se vai recuperando aos poucos. Á afición do Sporting, teñámoslle máis ou menos simpatía, hai que recoñecerlle un fermoso compromiso co seu equipo. Non hai máis que lembrar a maré branquivermella que levou cinco mil persoas a Riazor na época pasada, demostrando a importancia para calquera cidade de ter un equipo na Primeira División, algo que parecen non entender en exceso as autoridades coruñesas e galegas, que prefiren gastar millonadas en anuncios televisivos pero non queren gastar nun patrocinio no principal soporte publicitario de Galiza no mundo. En fin... Outro detalle importante do partido foi Diego Castro, o de Poio, o fillo do mítico Fernando Castro Santos, que é xa un emblema do Sporting. Designado pola afición mellor xogador do equipo na temporada pasada, vímolo onte co brazal de capitán e facendo un partido extraordinario, cun gol e dúas asistencias de gol que non aproveitaron os seus compañeiros. É penoso ver como o fútbol galego produce unha chea de talento, mais so acaba agromando unha mínima parte del, ás máis das veces grazas a unha perseverancia e insistencia que non necesitan as promesas futbolísticas doutros territorios do Estado.

Outro exemplo do enorme talento do fútbol galego é o Jonathan Pereira, un xogador cunha habilidade extraordinaria e un dos dianteiros máis prometedores da Liga, que despois das súas sucedidas tempadas en Ferrol e Santander, ten por fin unha oportunidade no Vila Real. O domingo visitará Riazor para enfrontarse ao Dépor, un equipo que nos últimos tempos mostrou moito interese en facerse cos seus servizos. Esperemos que por un día non destaque e que en Riazor quedemos del coa lembranza do seu primeiro partido en Riazor, enfardado coa camisola da selección galega, e no que lle marcou un gol magnífico á selección de Ecuador.

Á selección galega parece que non poderemos vela este ano. O cambio de Goberno da Xunta supón a eliminación de todo canto símbolo de identidade agromara co anterior executivo. Disque a selección galega é un fenómeno político e politizado, pero acho que tan político é tela como non tela. Unha mágoa en todo caso pois é un partido que serve, antes que nada, para visualizar o verdadeiro nível do noso fútbol, ese que xa fai case medio século conseguiu, no mesmo ano, un balón de prata para Luis Suárez, balón de ouro noutra edición; e un balón de bronce para Amancio Amaro.

TRES GOLES MÁIS

Xa estamos de sétimos, que é onde acabamos a Liga pasada. Catro partidos, dúas vitorias, dúas derrotas e... oito goles a favor. Esta está a ser, sen dúbida, a gran noticia do Deportivo dende o comezo da temporada, o gran número de goles que estamos conseguindo para as poucas ocasións que, en proporción, xeramos. Os goles de onte, ademais, obviando o golazo do pobre Leandro, son dos que suben a moral da afición. Jucatazo de falta directa -os goles de falta directa do Dépor nos últimos anos cóntanse cos dedos dunha man- e cabezazo inapelable de Riki. Polo demais, o partido de onte tampouco permite tirar moitas conclusións de cara ao futuro vista a fraqueza preocupante do Xerez que, ou moito cambia, ou fede dende xa a Segunda División. Por iso a lectura do partido do Dépor non pode ser excesivamente positiva. Gañouse e demostrouse a superioridade evidente no campo, pero co 1-0 houbo un exceso de relaxación que puido acabar en disgusto malia a escasísima pegada do Xerez -Bermejo puido empatar a vinte minutos do final cun trallazo ao traveseiro que evitou que fose gol Aranzubia cunha esticada impresionante-. Faltou máis posesión do balón. No primeiro tempo, antes do gol de Juca, funcionou Sergio, facendo o que lle pediamos onte, mover o balón con criterio no centro do campo. Acompañouno Guardado, que cando baixa unha velocidade encaixa ben no xogo combinativo do equipo. E destacar máis unha vez a Juca que alén do gol e a asistencia de gol a Riki, segue demostrando un enorme compromiso no xogo colectivo e calidade suficiente na distribución do balón. Con todo, despois do primeiro gol, o equipo relaxouse un anaco e renunciou a bola cando o máis apropiado tería sido talvez ir a rematar un rival doente. Outro punto de atención que sinalabamos onte era a achega de Lassad e Adrián arriba. Tiveron un partido máis ben discreto- Adrián estivo lento de máis para aproveitar dous agasallos da defensa xerecista-, do mesmo xeito que Pablo Álvarez, que ten uha tendenza preocupante a meterse en batallas en solitario sen demasiadas expectativas de éxito. Porén, con todos os erros, que haberá que seguir corrixindo no día a día, ao Dépor sobroulle para sumar os tres puntos e recuperar fóra o que se perdera na casa. Agora haberá que ver se somos capaces de aproveitar a visita dun Vila Real que vén mergullado nunha crise de resultados impropia dos seus últimos anos. O que está claro é que non van dar tantas facilidades como o pobre Xérez, no que só a Viqueira se lle prendía de cando en vez a luceciña do talento.

E onte falabamos do enorme potencial do Sevilla. Considerabamos que era o único equipo ao que viamos con posibilidades de meterse na loita entre Madrid e Barça. Non parece que sexa o caso do Valencia, que onte perdeu en Xetafe merecidamente, 3-1. Ben coñecido é o potencial do equipo de Emery arriba con xogadores conmo Villa, Silva ou Mata. Pero o resto do plantel non parece estar á altura. A defensa é inexperiente de máis, os laterais non son grandes defensores, pero tampouco acaban de brillar nas súas incorporacións arriba. Marchena no mediocampo parece un boxeador decadente que protesta seguido e busca o golpe baixo, pero que xa é incapaz de gañar un combate, e só Banega parece que esta temporada está a alcanzar o nível dun equipo que aspire a algo. Se a iso lle unimos a impaciencia propia de Mestalla, que é deses campos nos que a afición, por moito que consiga, nunca parece estar contenta, augúrolle mesmo problemas ao Valencia para estar o próximo ano en Champions.

E por último falar da Segunda B, que onte tivo tamén xornada no medio da semana. Destacar a vitoria do renovado Pontevedra en San Lázaro. Os granates xa se sitúan en postos de promoción, neses polos que adoitan moverse ao longo de todas as temporadas, para finalmente morrer na beira. Esperemos que desta volta si o Pontevedra, que iniciou unha interesante campaña de promoción entre a súa masa social: optimismo crónico, acabe conseguindo o ascenso que merece por historia e afición. Por outro lado, lembro aquela anécdota de Arsenio, no primeiro ano de Dépor en Primeira cando camiño penso que de Donosti, lles amosou aos seus xogadores, non lembro se Las Llanas ou Ipurúa, para que non esqueceran de onde viñan. Pois ben, onte foi o Montañeros de José Ramón, que lembrará ben aquela anécdota, o que visitou
Ipurúa, mais no caso deste equipo do fútbol modesto coruñés, visitar Ipurúa non é un paso atrás, senón un dos máis importantes da súa historia, pois Ipurúa é xa un clásico do fútbol español.

E O SEVILLA?

Os comentaristas da Liga auguran que esta temporada a loita polo título será cousa de dous: Madrid e Barcelona. Non sei eu, honestamente, se este Madrid que gastou unha millonada para meter unha chea de galos nun mesmo poleiro será capaz de discutirlle o título a un Barça cuxos xogadores andan como motos, con Messi a meter os goles a pares, Ibrahimovic a gol por partido e Xavi dando asistencias de gol coma quen fai churros. En todo caso, aceptando Madrid como candidato ao título, non parece que o resto dos aspirantes poida aspirar a meterse nesa batalla. O Atlético, fiel á súa idiosincrasia, xa anda cunha desas depresións de cabalo que lle veñen de cando en cando; o Valencia, parece plantel curtiño de máis para aguantar a temporada; o Vila Real adaptándose aínda a Valverde e viceversa, e Valverde non é mal adestrador pero necesita o seu tempiño para amoldar un equipo ao seu gusto; e o Sevilla... vaites! o Sevilla por que non? Gústame o Sevilla, paréceme un equipazo que non ten demasiado que envexarlle aos grandes de Europa: tres dianteiros espectaculares -recoñezo aquí a miña admiración por Kanouté-, unha defensa recia e consistente, laterais polivalentes e de calidade -parece que este ano Konko está a demostrar a súa verdadeira categoría futbolística-, centrocampistas de toda caste, e xogadores por banda cunha capacidade incrible de desborde -Capel, Perotti, Adriano, Jesús Navas...-. O de Navas é de traca. Tremendo xogador! É máis rápido que ninguén, regatea como ninguén e cando chega á liña de fondo sempre sabe facer o máis acaído: pase atrás, ou disparo, ou centro ao segundo pao como o de onte marabilloso... En fin, un fóra de serie. Reflexionaba onte sobre o feito de que Navas nunca fora á selección española. Non seu momento rexeitou tal posibilidade, seica, porque lle entraban crises de ansiedade. Estraño caso o seu! De todos modos un feito que fai que a miña simpatía por este xogador sexa aínda máis grande. Onte contra o Mallorca o Sevilla non fixo, nin moito menos, unha grande exhibición pero gañoulle con inusitada facilidade a un Mallorca pobretón ao que se lle baixou de vez a quentura que traía das tres primeiras xornadas. Se algún elemento podía facer dubidar da capacidade do Sevilla para loitar polo máis alto, era talvez, o seu adestrador Manolo Jiménez, a quen, malia non colleitar malos resultados, parecía que o equipo se lle facía un chisco grande de máis. Visto o comezo de temporada do Sevilla, acredito que Jiménez xa non é un problema, que a experiencia acumulada inchouno como adestrador abondo como para que lle acaía o traxe á perfección. Jiménez xa sabe que ten un equipazo entre mans e que para sacarlle o máximo non lle vale outra que saír a gañar cada partido. Así que aposto que esta Liga se non é cousa de un, será cando menos cousa de tres.

Ou de catro se o Deportivo quere... En fin, parece difícil. Hoxe ás oito xogamos un partido ben importante. Non sería bo afundirnos nos postos baixos ás primeiras de cambio. Juan Rodríguez é baixa e Sergio entrará no once titular. A ver que tal! O certo é que Sergio, ao que xa lle pasou boa parte do arroz, non deixa de ser un dos tipos con máis fútbol do equipo, e necesitamos no centro do campo alguén coma el, cando está lúcido, para darlle ao xogo outro feitío máis futboleiro -se cadra para iso tamén podería valer Juan Domínguez-. Do Juca, do que lle teño visto, non podo falar mal, inda que tampouco moi ben. Parece un xogador traballador e esforzado, loitador, técnicamente apañado e sobre todo con bo toque a bola parada. En fin, a ver que pasa. Que seis puntiños son mellores que tres. Outros nos que haberá que fixarse serán Adrián e Lassad. O sábado marcaron cadanseu gol. Ogallá se confirme que teñen calidade abonda para ser o referentes de ataque do Dépor esta temporada e as vindeiras.

En Alemaña o Bayern München de Van Gaal gañou onte 5-0 ao Oberhausen da 2ª División en partido de Copa. Marcaron dous Van Buyten, un xogador do Oberhausen en propia porta, Mario Gómez e... Thomas Müller. Este xogador está a ser no comezo da temporada, a grande aparición nova do fútbol europeu. Suma unha chea de goles en Liga e Champions e foi o revulsivo do Bayern para levantar cabeza despois dun pésimo comezo de Liga. Técnico, rápido, con bo disparo e cunha capacidade de chegada a gol extraordinaria é, dende logo, o maior descubrimento da canteira do Bayern dende Schweinsteiger. Haberá que seguirlle a pista.

AGARDANDO POLO XEREZ

Despois de perder na casa co Espanyol viaxamos cara ao sur para nos enfrontar ao noso segundo pechacancelas consecutivo: o Xerez. Os andaluces teñen dúas baixas notables: Aythami e Bergantiños, por estaren cedidos por nós. Xa non están cedidos Momo e Viqueira. O de Ordes é unha sorte de Valerón para a torcida xerecista, un tipo que xoga andando pero que cada vez que toca un balón pon en evidencia ás cualidades técnicas dos seus sufridos e esforzados compañeiros. No Bernabeu, así como Valerón marcou un golazo e errou outro claro fai tres semanas, Viqueira lixou o traveseiro cun tiro de falta espectacular. Pola súa banda, Álex Bergantiños xogaba o seu segundo partido en primeira, e abofé que o fixo ben, decidindo sempre o máis acaído para o equipo, tanto na destrución do xogo como na construción. Que me aspen se este rapaz non ten un sitio no equipo para a vindeira temporada!!! Un soña con que acompañe a Juan Domínguez no futuro doble pivote do Dépor, inda que Lotina, polo momento, segue sen incluír a Juan nas convocatorias. Por moita ansia que teñamos de velo debutar en primeira, máis despois da exhibición do Teresa Herrera, parece xusto deixar a Lotina que administre a súa progresión como considere axeitado. Entrementres, parece claro que Lafita non vai volver por Riazor se non é enfardado coa camisola do Zaragoza, un equipo que se está a gañar un sitio na lista negra do deportivismo. Lotina pensa no seu substituto e fala de dous homes: Jordi Alba e Giovani dos Santos, dúas propostas coherentes e interesantes que encaixan na filosofía de incorporacións do clube nos últimos anos. Un, honestamente, bota de menos a Wilhelmson. Facíao todo tan fácil!!! En todo caso, con Wilhelmson ou sen Wilhelmson, con Giovani ou sen Geovani, co Jordi Alba ou sen Jordi Alba, estou seguro de que hai tres, seis, ou mesmo nove planteis piores co Dépor na Primeira División.

Onte pechouse a quinta xornada da Liga Sagres cun fascinante Sporting de Lisboa-Olhanense. Os de Paulo Bento pasáronas putas, nunca a expresión resultou tan acaída, ante o equipo do Algarve, recén ascendido e adestrado por un clásico portugués dos 90: o Jorge Costa, aquel central que facía parella con Fernando Couto e a quen vimos sangrar a cachón unha vez en San Siro. Como a maioría dos centrais reconvertidos en adestradores, o seu equipo foi atrevido e alegre. Con cinco rapaces cedidos polo Porto, a maioría deles internacionais sub-21, chegaron a poñerse 2-0 á media hora. Destacar especialmente aos xogadores Rabiola, Ukra e Tengarrinha. Mágoa que a defensa non deixase tan boa imaxe como os homes do arriba. A inocencia atrás custoulles a remontada ante un Sporting de Lisboa ben requeno que penso vai quedar eliminado da loita polo título ben cedo. O Olhanense, pola súa parte, coa pegada demostrada onte e máis nos primeiros catro partidos, dos que saíu invicto, parece un candidato claro a converterse en revelación no campionato.

E falando de defensas reconvertidos, falo desta volta nun defensa reconvertido en comentarista, ao que se lle bota moito de menos: Marcelino Elena, que na época pasada nas retransmisións da Premier demostrouse un dos mellores comentaristas que teñen pasado por televisión en moito tempo. Falaba o xusto, falaba ben, sabía do que falaba... se cadra por iso durou tan pouco. O seu substituto, o Petón, con nome de pizzería-franquía coruñesa algo sabe, pero menos do que el pensa que sabe, e fede a Larguero, se cadra por ter que ir ao Larguero deixa as retransmisións a medias. Mención aparte merece o debut como comentarista en Gol Televisión de Víctor Muñoz que demostrou que, inda que parecía difícil, é pior comentarista que adestrador.

Canto ao Zona Champions da Galega promete. Terio Carrera, Timiraos e Fernando Vázquez, tres craques. Inda que no primeiro día Timi confundira o Inter co Milan e Fernando Vázquez non vira un burro a catro pasos.