SUFRINDO TAMÉN PRESTA

O partido foiche bo. No primeiro tempo o Dépor saíu coa intensidade que reclamaba Lotina, presionando arriba, movendo o balón con rapidez, procurando as bandas, con Lopo e Colotto impecables atrás. Logo chegou a falta sobre Filipe e o Jucatazo impresionante, o segundo consecutivo, de execución impecable, malia a boa esticada do Diego López. Co 1-0 o Dépor non achantou, malia a lesión posterior de Juca, o partido de Sergio e Antonio Tomás foi de nota. Só faltou, talvez, que Adrián e Lassad estiveran un pouquiño máis rápidos, un pouquiño máis intensos.... De todos modos hai que entender que non están aínda recuperados de todo dos seus problemas físicos, polo que habería tamén que pregarlles aos de tribuna que non sexan de apupo tan rápido. Que se algo temos que ter este ano todos: xogadores directiva, técnicos, afición, xornalistas... todos, é paciencia. Non debemos esquecer que onte enfrentábamonos a un equipazo: o Vila Real, inzado de xogadores de calidade e que agradeceu o retorno de Marcos Senna ao once inicial. Valverde lamentou que como nas catro xornadas previas, o seu equipo tardara tanto en meterse no partido. Soubémolo aproveitar, inda que con moito sufrimento, porque a partir do segundo tempo non houbo máis dono da pelota que o equipo amarelo. Con todo, o desbaldimento físico dos nosos xogadores foi notable. Mención aparte merece Andrés Guardado, absolutamente incansable. Por veces a súa entrega foi conmovedora, e inda que ás veces lamantemos que o xogador non ofreza algo máis do que ofreceu ata agora, hai que quitarse o chapeu ante o derroche físico que onte fixo en beneficio do equipo. Do mesmo xeito foi salientable o traballo físico e táctico de Sergio e Antonio Tomás, os primeiros en achicar ante a ofensiva levantina. Manuel Pablo demostrou que a veteranía é un grao, e Filipe que o talento é un don. Mentres que Aranzubia, ás veces timorato nas saídas, estivo pletórico de reflexos, salvando un gol imposible. En calquera momento o Vila Real podía empatar e, como ben dixo Lotina na rolda de prensa, a sensación do equipo seguiría sendo positiva, pero nos ultimos vinte minutos, acougou un anaco a ofensiva contraria, cando amosamos as gadoupas do contrataque, con Valerón debullando xogadas xeniais a contagotas e Riki demostrando que anda picado e que é o dianteiro máis en forma do equipo. O árbitro quixo amargarnos o partido pitando unha falta de saque de Aranzubia que ben nos puido causar un disgusto. Éche incomprensible o criterio polo que os árbitros, de vez en cado, lles dá por pitar este tipo de xogadas. Vimos en Riazor unha chea de equipos perdendo o tempo descaradamente e nunca se lles sancionou por iso. A nós xa nos pitaron dous libres indirectos en contra por xogadas absurdas nos últimos meses: o de onte e o da pasada tempada na Rosaleda. Mais finalmente, a cousa saíu ben e sumamos tres puntos que nos poñen de quintos na tabela. Remata o primeiro mes de competición e a valoración non pode ser máis que positiva. En cinco partidos levamos máis da metade de puntos dos que levabamos ao remate da primeira volta de fai dúas campañas. Entrementres a nosa eficacia de cara á porta contraria é realmente esperanzadora. Onte sumamos un gol máis malia que o número de ocasións a favor non foi especialmente elevado. Levamos xa cinco partidos seguidos marcando. Fantástico! Na rolda de prensa posterior ao partido un xornalista peculiar, inda que entrañable, cuestionoulle a Lotina o feito de que defendamos os corners con todos os xogadores no canto de deixar algún home adiante para que leve un par de contrarios con el. Lotina respondeu como non pode ser doutra maneira: ti tes o carné de adestrador´? É certo, de fútbol todos podemos falar, pero deixemos o maestro inda que sexa un burro.