DOS EQUIPOS DO LESTE

Nos últimos anos o fútbol dos países do Leste, máis en particular o ruso e o ucraniano, vén demostrado unha mellora do seu nível competitivo. Só hai que reparar no palmarés da UEFA dos últimos anos para comprobar como tres dos cinco últimos campións eran clubes do antigo bloco comnista: o CSKA de Gazzaev en 2005, o Zénit de Advocaat en 2008 e o Shakhtar Donetsk de Lucescu en 2009. A principal razón, non hai dúbida, é o aumento espectacular do investimento económico dos presidentes destes clubes, a súa maioría oligarcas enriquecidos no proceso de privatización económica que seguiu á caída do comunismo. Dende entón, á liga rusa e ucraniana, marcharon atraídos polo diñeiro moitas das principais promesas do fútbol sudamericano, as principais estrelas dos países ex-comunistas e algúns xogadores da Europa occidental, ben no comezo do declive das súas carrreiras, ben no inicio da súa ascensión atraídos polos cartos, a aventura e a posibilidade de mostrarse no escaparate das principais competicións europeas. É por iso que sorprende a tendenza da maioría da xente do fútbol en subestimar aínda hoxe o verdadeiro potencial destes clubes. Onte, todo o mundo insistía en considerar un fiasco o empate do Inter no campo do campión da Liga Rusa. Sen obviar que o equipo de Mourinho era, evidentemente, favorito, e que o xogo desenvolvido foi efectivamente decepcionante, a ninguén se lle podía escapar que o partido era difícil. Hai que pensar que o campión da Liga Rusa, inda que descoñecido, foi mellor na súa competición que clubes co potencial e os xogadores do CSKA de Moscova, o Zénit de San Petersburgo ou o Dinamo de Moscova. Algo terán! E claro que teñen: xogadores rusos internacionais como Semak, grandes crack provintes de Sudamérica como Domínguez ou Noboa, promesas como César Navas... O Rubin, que adestra esa rara avis do fútbol internacional que é o Kurban Berdiyev, de nacionalidade turkmena e seguido a debullar as doas dun rosario rancio de madeira, mereceu a vitoria onte pola súa agresividade ante un Inter que pagou a lentitude dos seus dous centrais e o carácter imprevisible de Ballotelli. Finalmente pódese dar cun canto nos dentes co empate. O ínter non está nun bo momento, non hai dúbida, e os críticos de Mourinho xa andan a afiar os coitelos. Mal farían en dar por morto ao que probablemente é un dos mellores adestradores dos últimos tempos e que sabe mellor que ninguén que tegras premer para corrixir os desequilibrios dos seus equipos.

No mesmo grupo o Barcelona recibía ao Dinamo de Kiev. Tamén todo o mundo imaxinou dende o principio que sería todo cuestión de coser e cantar, esquecendo que o Dinamo de Kiev, alén de ser un dos grandes da historia do fútbol europeu, é un equipo cun plantel espectacular, campión da súa liga e semifinalista da pasada UEFA, inda que o único que parecía chamar a atención era a volta de Shevchenko ao Camp Nou. O Barça gañou porque gaña sempre, porque é un equipazo e ten a Messi e Xavi que son os mellores xogadores a día de hoxe no mundo, e a Iniesta aínda renqueante, e a Ibrahimovic que no Barça vai aumentar aínda máis a súa considerción no mundo do fútbol, e o resto... Pero o Dinamo mostrouse equipo para terlle moito respecto. Serio, disciplinado e moi talentoso con Shevchenko, é certo, máis tamén con Milevskiy, un xogador que de non ser polo aumento de capital dos clubes ucranianos do que xa falamos, estaría nun grande do fútbol europeu, e Aliyev que onte non xogou, e o prometedor Iarmolenko, e o porteirazo Shovkovskiy, e Vukojevic, e Almeida... En fin, que xa hai uns anos que ao fútbol ruso e ucraniano hai que miralo con outros ollos.

Tamén por non saber valorar en exceso o verdadeiro potencial do seu rival, o Atlético levou unha cura de humildade a pasada época ante o Porto. Pensaron que por enfrontarse a un rival dunha liga "menor" eran favoritos e deixáronse levar pola euroria, esquecendo que o Porto é un dos poucos equipos europeus que nos últimos dez anos pode presumir de ter gañado un título da Champions, outro da Uefa e de pasar un ano si e outro tamén a fase de grupos da Champions. Hulk, Meireles, Bruno Alves e compañía arrasaron o Calderón. Hoxe o Atlético e o Porto vólvense encontrar en Champions. Os de Abel xa non creo que subestimen o rival, sobre todo, porque o seu presente é certamente descorazonador. Desta volta, haberá que ver se non é o Porto o que peca de soberbia. Con todo, quero mostrar aquí o meu desexo de que gañe o Porto, non por que lle teña especial antipatía ao Atlético, simplemente porque son de aí ao lado, dunha cidade á que vou con frecuencia e na que teño moitos amigos, porque xogan mellor ao fútbol e porque, que diaños, estou farto de que en Galiza se apoie descaradamente aos clubes españois cando se enfrontan aos portugueses, como se tivese eu que ter máis aprezo por uns que están a 600 kilómetros da casa que por outros que están a 250 e falan o meu idioma. Chamaranme algúns nacionalista e non me importa pero, por moitas voltas que lle dea, máis nacionalistas parécenme os outros.

En todo caso, o único galego da Champions xogou hoxe e marcou un golazo. Seguiremos vendo a Nacho Novo pola tele en tanto parece que non volve a selección galega.