PORTO GRANDE DE EUROPA

Pois gañou o Porto. Era de ver. Inda que non lle foi fácil en absoluto. Os de Jesualdo Ferreira fixeron un partido máis ben discreto ante un Atlético de Madrid que saíu ao Estadio do Dragao cunha defensa con catro centrais e que aos vintecinco minutos tivo que poñer de porteiro un rapaz de 18 anos . No primeiro tempo, o Porto comezou dominando inda que sen demasiado poderío. Sobre todo o Hulk desbordaba constantemente pola banda esquerda a Perea, que inda que fóra da súa posición habitual, non é en absoluto un home lento. Por aí chegaron as mellores ocasións, mais ningunha realmente clara. A partir da lesión de Roberto e a entrada do De Gea, de apenas 18 anos, o Porto decaeu no seu xogo. Se cadra acusou o mal partido do Tomás Costa no posto que habitualmente ocupa o Fernando. O arxentino perdeu dous balóns perigosos que permitiron contras claras do Kun Agüero. Resolveunas todas con sobriedade o Helton, que merece un recoñecemento pois carga cunha sona eu penso que inxusta de cantante e que procede, nomeadamente, daqueles que non ven o Porto con frecuencia. O Helton é un porteiro con recursos, excelente nos reflexos e no un contra un e correcto nas saídas. Algunha vez canta, claro está, pero non mais que outros. Talvez o seu problema é que a súa excentricidade e a súa indumentaria fano estar continuamente baixo sospeita. A min, como porteiro, recórdame ao Víctor Valdés. No comezo do segundo tempo o Porto perdeu definitivamente o control do xogo e o Atlético tivo os seus mellores minutos, grazas en parte á aparición de Jurado, un xogador talentoso pero demasiado intermitente canto a súa influencia no xogo. Jesualdo Ferreira non debía estar demasiado tranquilo. Mais foi aí que apareceu Raul Meireles, quen aínda non alcanzou a excelencia do ano pasado, acompañado por Belluschi, un xogador que vai achegar moitas cousas a este equipo, e Guarín, que entrou polo desafortunado Costa, que o Porto volveuse meter no partido ata converterse nun mazo que non parou de mallar no novato De Gea, quen saíu con nota do seu debú mais non puido evitar o gol... o golazo de Radamel Falcao, un toque de calcaño que el mesmo confesa ser o mellor gol da súa vida. Cómpre reparar neste gol no´absolutamente espectacular cambio de orientación do xogo que fai Raúl Meireles cara o Hulk. Co 1-0 o Atlético xa non tivo capacidade de reacción e o Porto, máis cómodo que nunca, marcou o segundo a bola parada, grazas ao Rolando que marcou aproveitando un rexeite do pau tras cabezazo de Bruno Alves. A parella de centrais do Porto, honestamente, paréceme unha das mellores de Europa, se non a mellor: contundentes e rápidos atrás, con Bruno Alves sacando o xogo de atrás cunha clase descomunal, son aínda por riba letais nas súas incorporacións ao ataque. Onte ademais, foron correctamente escoltados polos laterais Fucile, impecable en defensa e voluntarioso en ataque, e Álvaro Pereira, incansable pola súa banda. En definitiva, gañou o Porto sen facer un gran partido. Gañou simplemente, porque é un grande de Europa.

E volvendo ao tema central do post de onte, da puxanza dos equipos do Leste, onte vin ao CSKA de Moscova, que gañou con solvencia inda que non con demasiado xogo a un triste Besitkas. Destacar, sobre todo, o golazo de Dzagoev, ese rapaz norosetio de 19 anos que ten un talento descomunal e que xa sufrimos os deportivistas no partido de UEFA do ano pasado. O mesmo que falei de Thomas Müller fai uns días: paga a pena reparar nestes xogadores que van ser, seguro, estrelas no futuro.