DESASTRE, PERO SIGO SENDO OPTIMISTA

Un mazazo, claro que si. Un non esperaba que o partido de Zorrilla fose chegar e encher, sabía que sería difícil, non había máis que ver os precedentes das últimas temporadas, pero confiaba, cando menos, en que mantiveramos o excelente ton defensivo dos últimos partidos, catro seguidos sen encaixar un gol. Pero está visto que este equipo ou non encaixa goles ou encáixaos todos de vez. Catro cero parece un resultado avultado de máis para os méritos duns e doutros. Podería parecer que o Dépor foi un autético desastre, e tampouco foi para tanto. Saíu o campo ben, firme atrás e chegando con relativo perigo á area contraria. Riki tivo unha clarísima que non entrou por moi pouco, Guardado non chegou polos pelos a un centro de Juan Rodríguez, cada xogada de balón parado era unha oportunidade clara de gol... pero volveu certo desconcerto á defensa. Os goles foron unha mestura de despiste e infortunio. O 1-0 parecía un golpe asumible. Visto o desenvolvemento do partido era cuestión de paciencia e de non perderlle a consistencia. Non eramos un vendaval ofensivo pero si que daba a impresión de que con paciencia as oportunidades, e xa que logo o gol, acabarían chegando. Pero non foi tal, en parte tamén porque o árbitro decidiu anular, sen ningún motivo comprensible, a única xogada que acabou coa bola nas redes. Non é cousa de botarlle a culpa do resultado ao árbitro, pero a realidade é que tivo unha actuación desastrosa. Á volta do descanso o que se vía escuro tornou definitivamente negro. Lopo debera escoller mellor os tacos das súas botas. Esborrexeu nunha xogada aparentemente inofensiva e ao caer habilitou a Nauzet para marcar o segundo cando apenas se levaba un minuto do segundo tempo. Pouco despois Lopo volveu escorregar favorecendo unha ocasión clara de Diego Costa. Mesmo con 2-0, resultado moi inxusto vendo os méritos dos uns e dos outros, o Dépor seguiu sendo fiel ao seu estilo. podería ter mudado o desenlace do xogo de non bater no poste o remate de Juan Rodríguez tras unha excelente xogada por banda esquerda. A sorte non estaba con nós. Contra o final do partido fomos ao ataque con máis corazón que cabeza e concedemos demasiadas facilidades á contra. Así se explica o avultado resultado. O 3-0 chegou tras un erro inhabitual de Manuel pablo, o 4-0 foi un golazo froito do xenio individual de Medunjanin. O resultado é un mazazo que cuestiona de súpeto todo o bo traballo feito ata agora. Con todo, non debéramos darlle execesiva importancia. O valor real da derrota en Zorrilla medirase en función do que aconteza o próximo domingo en Riazor ante o Sporting. É en Riazor onde os erros de onte non se poden volver repetir e o éxito ou fracaso desta temporada haberá de cimentarse. Eu, en particular, sigo sendo optimista malia o desastre de onte.

Só algúns apuntamentos sobre outras cousas acontecidas onte. Fernando Torres volveu aparecer para marcar o gol decisivo no Liverpool-Manchester que acabou 2-0. O madrileño é, sen dúbida, o xogador máis desequilibrante e imprescindible do seu equipo e pode que o dianteiro máis determinante da Premier. Por certo, Torres é especialista en desquiciar o serbio Nemanja Vidic, que unha vez máis acabou sendo expulsado ante o Liverpool. Honestamente, considero a Vidic un dos xogadores máis sobrevalorados do fútbol actual. Ten moi boas condicións defensivas pero o seu nível de concentración é demasiado inestable e comete moitos erros graves cada partido. Mentres, o Chelsea segue gañando de maneira esmagadora. É, posiblemente, o equipo máis sólido da competición.

Onte vin un o River-Boca do Apertura arxentino. River e Boca son unha auténtica colección de vellas glorias: Gallardo, Ortega, Almeida... por River; Abbondanzieri, Riquelme, Battaglia, Palermo, Ibarra... por Boca. Parecía unha volta aos apaixonantes clásicos dos 90. Empataron a 1 gol