NON PASOU NADA RARO

O acontecido nos partidos de onte da quinta xornada de Liga vén demostrar un pouquiño o que xa falamos nestes días neste blog aínda acabado de nacer. O Real Madrid e o Barcelona andan, como era de esperar, sobrados. Non necesitan facer grandes exhibicións para gañar con comodidade. Exemplo evidente o de onte no Bernabeu onde o Tenerife fixo un dignísimo partido, presionando moi arriba e mesmo levando a iniciativa do xogo, creando ocasións polo centro e polas dúas bandas, cunha gran mobilidade dos seus homes de arriba. O público do Bernabeu apupou en varias ocasións a pouca iniciativa do seu equipo de galácticos, incapaz de ter a posesión do balón e no que Xabi Alonso pasou totalmente desapercibido. Os canarios tiveron máis posesión do balón e oportunidades de gol, pero faltoulles a calidade no remate que distingue os equipos que aspiran a un título ds que xogan pola permanencia. Ao Madrid, en cambio, abondoulle con momentos illados de inspiración das súas estrelas para marcar un 3-0 que dá a entender un partido máis cómodo do que en realidade foi. Benzema mostrou por fin a súa mellor versión, con dous goles diferentes nos que demostrou o seu instinto e perseverancia. O terceiro foi un excelente disparo de Kaká dende a frontal ante o que nada puido facer o porriñés Sergio Aragoneses, que, con todo, e malia a pouca chicha do Madrid onte, tivo unha actuación destacada cunhas cantas grandes paradas. O Barcelona non foi tampouco, o equipazo de costume. Custoulle entrar no partido ante un Málaga que lle achuchou moi arriba e procurou tapar sempre as liñas de pase a Xavi. Os andaluces tiveron mesmo unha boa oportunidade para se adiantaren no marcador pero ao nixeriano Obinna fíxoselle de noite cando encaraba nun un contra un a Víctor Valdés. Na área contraria, a defensa do Málaga, especialmente Welligton, aplicábase con dureza inusitada, ás veces rozando os límites do regulamento. Pero por moito que se lle free ao Barça é moi difícil evitar unha media ducia de pases ás costas dos defensas. Nun destes, Ibrahimovic parou co peito e bateu brillantemente a Munúa. O sueco, que entrou no primeiro tempo por un Henry con problemas físicos, vai a gol por partido Co marcador a favor os de Guardiola xogaron con maior comodidade, marcaron un máis e máis que poderían ter metido ante un Málaga ordenado pero pouco ameazador.

Advertiamos o mércores que se algún equipo podía meterse na loita polo título entre Barça e Madrid é o Sevilla, que parece ter dado un paso á frente este ano. Onte gañoulle con grande autoridade ao Athletic en San Mamés. Marcaron Kanouté, Negredo, Renato e Jesús Navas, nomes que dan idea do verdadeiro alcance do plantel do que dispón Jiménez. Ao Athletic báixalle a quentura despois das tres vitorias seguidas do inicio do curso, con dúas claras derrotas consecutivas. É verdadeiramente curioso o pouco competitivos que viran os equipos de Caparrós cando en frente está o Sevilla.

Do mesmo xeito que reivindicabamos a calidade do plantel andaluz dubidabamos da verdadeira capacidade do Valencia para aspirar ao máis alto. Onte ante o Atlético amosou as súas principais virtudes e defectos. As virtudes son evidentes e teñen que ver coa inmensa calidade e velocidade dos seus homes de arriba. Polo xeral inclúese na lista a Villa, Silva e Mata, pero a estas alturas parece xusto incluír a Pablo Hernández, rápido e moi talentoso que nas tres temporadas que leva na Primeira División xa acumula media ducia de auténticos golazos. Os problemas do Valencia están atrás nunha defensa inmadura -e non porque non xogase onte Maduro-, e nun plantel curto en exceso para aturar unha tempada da esixencia da española. Unha análise non moi diferente da que se pode facer do Atlético, no que a brillantez dos dous avanzados, Agüero e Forlán, non ten que ver co nivel moito máis discreto do resto do plantel.

En Inglaterra destacou a contundente vitoria do Liverpool cun xenial, absolutamente xenial, Fernando Torres, que está nun nivel de inspiración e acerto sen precedentes. Leva cinco goles nas dúas últimas xornadas, goles todos eles rebosantes de instinto e talento. O Liverpool, co seu dianteiro centro en tal grao de inspiración, coa experiencia dun plantel que se coñece de fai tempo, con grandes xogadores e un adestrador intelixente, pode aspirar a todo, malia a alta competitividade da Premier, co Chelsea e o United implacables, e o Manchester City que desbanca o Arsenal do cuarteto de favoritos.

En Portugal, primeiro clásico da tempada entre Porto e Sporting de Lisboa que levaron os tetracampións por 1-0 grazas a un gol temperán de Radamel Falcao. O xogador colombiano, ex de River Plate, e do que moito se falara fai dous anos por un suposto interese do Dépor, está a substituír con brillantez a Lisandro, agora en Lyon. Con todo, o equipo de Jesualdo Ferreira non ten aínda a intensidade da época pasada. Por momentos, O estádio do Dragao amosou o seu descontento pola actitude do equipo que, en ningún momento soubo pechar o xogo malia que no 55 o Sporting quedou con dez por expulsión de Anderson Polga. Raul Meireles non fixo mal partido pero non chega aínda ao nível de excelencia do pasado ano, mentres que Hulk, posiblemente o xogador máis desequilibrante do campionato, é imparable pero intermitente en exceso, e un pouco desquiciante pola súa tendenza a ir ao chan así sente o máis mínimo contacto. O Sporting de Lisboa, malia non ter mala actitude e loitar durante todo o partido mesmo en condicións adversas, non parece ter o empaque dun grande. Cun equipo moi técnico fáltalle, porén, gol, sendo dependente en exceso de Liedson, mentres que en defensa, Anderson Polga e Carriço están a cometer demasiados erros. O caso é que o Sporting está xa a oito puntos do líder, Sporting Braga. Pola súa banda, o Benfica segue acumulando goles, leva xa 20 en apenas seis partidos. No Estádio da Luz son optimistas pois o equipo xoga con fluidez soltura. Hai xogadores abondos con moito talento: Aimar, Saviola, Di María, Cardozo, Coentrao, Ramires... e o gol é o único obxectivo polo que está pensado o sistema de xogo. Queda por ver o rendemento do Benfica ante os grandes.