DIRECTOS A POLO GOL

´Droit au but´é o lema que loce o escudo do Olympique de Marsella. Onte cumprírono estrictamente, mais tamén os seus rivais do Olympique de Lyon. Era, sen dúbida o partido máis destacado da Ligue 1 francesa, entre o terceiro (OM) e o segundo (OL) , á espera de destronar o primeiro (Girondins de Bordeaux) que viña de perder o seu partido en Lille. Poucas veces un partido tan relevante virase nunha loucura destas características, apaixonante para todo o mundo, especialmente para os espectadores que víveno como se fosen testemuñas dalgo histórico que dificilmente se vai volver repetir. O xogo comezou aloucado e xa no minuto 3 adiantábanse os de Lyon cun golazo de Pjanic. Pouco tardaron en reaxir os marselleses que no 12 marcaban por medio de Diawara nun remate de córner que se comeu o porteiro Lloris. Aos dous minutos volvíanse adiantar os da casa cunha grande acción individual do veterano Sidney Govou, que se aproveita dun intelixente movemento do seu compañeiro Lisandro López, ex-do Porto. En 15 minutos o partido xa tivera abondo para contar, pero non era nin sequera o aperitivo. ISo que o resto do primeiro tempo acalmou en canto vendaval goleador. O xogo mantiña a intensidade pero o OL parecía dominar o xogo con certa comodidade. Entrementres, recreabámonos, os que vimos o partido, coa espectacular realización da televisión francesa, penso que era Canal +, cunha cámara cenital capaz de ofrecer planos realmente inverosímiles, cáseque a pé de campo. Contra o remate do primeiro tempo, malia o dominio do Lyon, o Marsella empatou, grazas a un disparo dende lonxe de Cheyrou que se volveu comer Lloris, porteiro prometedor que onte, porén, non tivo dende logo o seu día. No segundo tempo, desmelenáronse os de Dider Deschamps e axiña puxéronse 4-2 con goles de Bakari Koné e M´Bia. Parecía que sentenciaban o partido, pero aínda quedaba moita leña que cortar. Apareceu o gran Lisandro e marcou o 4-3 cando apenas os marelleses acababan de celebrar o gol de M´Bia. Quedaban 10 minutos e os de Puel puxeron toda a carne no asador. Asediaron a área de Mandanda inda que o empate chegou despois dun xeneroso penalti que lles concedeu o árbitro despois dunha involuntaria man de Heinza. Co empate e un Lyon absolutamente desbocado, os locais seguiron a ofensiva pola vitoria. O quinto gol foi o máis bonito de todos. Unha fermosa xogada colectiva protagonizada, en todo caso, por Pjanic, que acaba cunha fermosa asistencia de gol cara Bastos. Era a loucura en Gerland. A cereixa no topo do bolo! Pero partidos así nunca se poden dar por finiquitados. No medio da euforia lyonesa, xa no desconto, córner a favor do OM e gol e propia porta de Toulalan. Finalmente 5-5, resultado histórico para un partido difícil de esquecer. Eu, honestamente, por moitas voltas que lle dou á cabeza non lembro ningún 5-5.

Mentres na Premier tamén había partidazo. O líder Chelsea recibía ao segundo Manchester United. O partido foi a antítese do francés. Inda que intenso e vibrante, non abondaron as ocasións de gol pois as defensas impuxéronse aos ataques. O Chelsea apostaba pola súa maneira de xogar insistente e machacona, gañando metros a base de forza e empuxe, mentres que o United apostaba pola contra, cun Rooney que só en ataque parece multiplicarse en tres máis. Ao final decidiu Terry de cabeza despois dunha falta. John Terry xogou onte despois de que o tabloide News of the world sacara un vídeo no que se ve ao pai de John Terry- cuspidiño saíu- vendéndolle cocaína a un reporteiro. Un exemplo do apestoso que pode chegar a ser o xornalismo en Gran Bretaña, capaz de atacar a un futbolista por onde menos se pode defender.

No mesmo partido vimos unha curiosa decisión arbitral. Inda que ben sabida é a tendenza de Drogba a simular faltas que non lle fan, neste caso parece esaxerado que lle pitasen falta a el e, máis aínda, que lle sacaran o cartón amarelo.