E XABI ALONSO?

Durante o verán parecía que non había Madrid posible se non se fichaba a Xabi Alonso. Todo o equilibrio e a consistencia do proxecto Florentino pasaba por ter a Xabi Alonso. Como cando un cativo se emperrencha por algo, aínda que xa teña de todo- Cristiano, Kaká, etc...- parecía que o madridismo non deixaría de chorar ata que Florentino lle comprara a Xabi Alonso. Pois ben, comprouse a Xabi Alonso e poucos falan agora do pequeneiro que resulta o vasco a carón do inconmensurable Lassana Diarrá, polo que ninguén apostaba un peso cando o fichou o apestado Ramón Calderón. Iso no quere dicir que o ex-do Liverpool non sexa un tremendo futbolista. Ten unha capacidade extraordinaria para xogar ao fútbol con extrema facilidade. Pero tamén é certo que aínda non atopou o seu acomodo no conxunto de figuras do Madrid. Apenas de cando vez ofrece algún destello de calidade nalgún partido mentres que Lass aparece por todas partes, roubando en defensa, distribuíndo no centro, chegando ao remate. Por outro lado, tampouco entendín moi ben a pouca consideración que lle teñen a Higuaín. Dende a súa chegada demostrou que é un dianteiro completísimo: técnico, veloz, sacrificado e loitador, acumula xa unha chea de goles decisivos. Mais parece que para o concepto de excelencia do que tanto se fala, non é abondo para o equipo merengue, que por iso tivo que fichar por unha millonada a Patric Benzema, outro crack pero que a algúns xa non lles vale porque teñen os dentes longos de ver a Negredo no Sevilla. Como se Benzema tivese a culpa do ben que xogan Negredo e o Sevilla. O madridismo aburre profundamente pois susténtase na insatisfacción permanente. Ten de todo e nunca lle chega co que ten. E non caerá da burra ata que leve uns cantos anos sen gañar nada, chame a Capello, este gañe a Liga, e logo o boten porque o seu xogo non se corresponde coa esixencia de excelencia dun clube grande, señor, e toda a leria, como o Real Madrid.

Que, por certo, onte non xogou mal en San Siro. No primeiro tempo chegou con relativa facilidade á area contraria e dispuxo de claras ocasións. O Milán estivo un pouco desbordado no primeiro tempo e tivo sorte de dispór do penalti, xusto, que marcou maxistralmente Ronaldinho. O segundo tempo mudou radicalmente. O Milán deu un paso adiante e foi moi superior. Apareceron a calidade infinda de Ronaldinho e Seedorf para desarbolar a consistencia defensiva dun Madrid, no que Lassana ten que achicar por once. Finalmente, co empate o Madrid ben pode darse cun canto nos dentes.

Do resto da xornada Champions salientar a segunda vitoria consecutiva do Girondins ante o Bayern Múnich. Agora comprendo como este equipo acabou coa hexemonía do Olympique de Lyon no campionato francés. Defende de marabilla. Onte, en todo o primeiro tempo, apenas permitiron xa non digo unha oportunidade do Bayern, senón sequera que tocase con comodidade algú dos seus mediocentros. Logo arriba sabe atacar de maneira colectiva e ten a faísca individual dalgún xogadore tecnicamente xenial. Refírome especialmente ao Gourcuff, cun repertorio técnico exquisito, que logo se converte en dinamita, non apenas en fogos de artificio.