Xa falei moito neste blog do poderío crecente dos equipos do Leste, sobre todo despois de ver o bo rendemento do Rubin Kazan e do Dinamo de Kiev no seu grupo de Champions, no que poucos apostaban a priori por eles tendo en conta que se enfrontaban a Barcelona e Inter de Milán. De todos modos, onte acreditaba firmemente na vitoria do Inter no Valery Lobanovsky de Kiev. Pareceume sempre alucinante a capacidade gañadora de Mourinho. Aínda que algúns teimen en consideralo un adestrador excesivamente conservador, nunca deixou de plantexar cada partido en función das aspiracións dos seus equipos. Así que se cando recibiu ao Barça en San Siro procurando claramente o empate empatou; onte, que necesitaba si ou si a vitoria, sabía que non gardaría nada por conseguir os tres puntos. E así foi, mesmo en condicións terriblemente adversas: moito frío e un gran gol temperán de Shevchenko, do que me conmove o seu compromiso co equipo da súa terra despois dos éxitos acumulados ao longo da súa carreira e a sensación de declive posterior no Chelsea de, precisamen
te, Mourinho. Os trocos tras o descanso foron unha aposta por ir a tumba aberta. Ballotelli, Eto´o, Milito, Snejder, Stankovic, Motta, Muntari, Maicon, por veces Lúcio, todos xuntiños na procura do gol, inda co risco de deixar demasiado exposta a defensa. Pero funcionou. A última media hora foi un auténtico asedio que fixo tremer o gardarredes habitualmente suplente do Dinamo, Bogush. Os goles chegaron tarde, pero chegaron. En tres minutos, os neroazzurri pasaron de estar practicamente eliminados a convertérense en líderes de grupo. A fé inquebrantable de Mourinho, contra todo o mundo, se fai falta, move calquera montaña. Lástima que tiveran que pagalo os do Dinamo de Kiev, equipo que merece abofé mellor sorte, e que sería un digno competidor nuns oitavos de final da Champions. E lástima tamén polo adestrador co bigote máis chulo do fútbol europeo: Valery Gazzaev.
Xa falei moito neste blog do poderío crecente dos equipos do Leste, sobre todo despois de ver o bo rendemento do Rubin Kazan e do Dinamo de Kiev no seu grupo de Champions, no que poucos apostaban a priori por eles tendo en conta que se enfrontaban a Barcelona e Inter de Milán. De todos modos, onte acreditaba firmemente na vitoria do Inter no Valery Lobanovsky de Kiev. Pareceume sempre alucinante a capacidade gañadora de Mourinho. Aínda que algúns teimen en consideralo un adestrador excesivamente conservador, nunca deixou de plantexar cada partido en función das aspiracións dos seus equipos. Así que se cando recibiu ao Barça en San Siro procurando claramente o empate empatou; onte, que necesitaba si ou si a vitoria, sabía que non gardaría nada por conseguir os tres puntos. E así foi, mesmo en condicións terriblemente adversas: moito frío e un gran gol temperán de Shevchenko, do que me conmove o seu compromiso co equipo da súa terra despois dos éxitos acumulados ao longo da súa carreira e a sensación de declive posterior no Chelsea de, precisamen
te, Mourinho. Os trocos tras o descanso foron unha aposta por ir a tumba aberta. Ballotelli, Eto´o, Milito, Snejder, Stankovic, Motta, Muntari, Maicon, por veces Lúcio, todos xuntiños na procura do gol, inda co risco de deixar demasiado exposta a defensa. Pero funcionou. A última media hora foi un auténtico asedio que fixo tremer o gardarredes habitualmente suplente do Dinamo, Bogush. Os goles chegaron tarde, pero chegaron. En tres minutos, os neroazzurri pasaron de estar practicamente eliminados a convertérense en líderes de grupo. A fé inquebrantable de Mourinho, contra todo o mundo, se fai falta, move calquera montaña. Lástima que tiveran que pagalo os do Dinamo de Kiev, equipo que merece abofé mellor sorte, e que sería un digno competidor nuns oitavos de final da Champions. E lástima tamén polo adestrador co bigote máis chulo do fútbol europeo: Valery Gazzaev.
Mourinhho está marcado como un hombre defensivo, pero es todo lo contrario. Sus equipos son bloques muy ordenados que en cualquier momento adelantan líneas, cambian un par de posiciones y se convierte en todo un ejercito ofensivo.
ResponderEliminarAyer llegó a jugar con dos defensas, algo que muy pocos equipos se pueden permitir.
Saludos!